Sa isang distrito kung saan mabilis kumalat ang balita at mas mabilis pa ang hinala, may isang kanto. Sa kantong ito, may isang kawali. At sa kawaling iyon, may isang bagay na piniprito ni Nanay Tsismay araw-araw: Kamote-Q.
Pero hindi ito ordinaryong Kamote-Q.
Sabi nila, kung sino man ang kumagat ng hindi nagtatanong — may tinatamaang alat sa loob.
At ang nakakagat, hindi na nakakabalik sa dati.
Isang hapon, habang naglalakad ang isang pangit na matanda na laging mukhang may alam, naamoy niya ang mantika.
“Kamote-Q lang ‘yan,” sabi niya, sabay kuha at kagat — walang tanong, walang bayad.
Pero sa unang kagat, napatigil siya.
May lasa itong hindi niya maipaliwanag.
May alat sa gitna ng tamis.
May pait sa ilalim ng asukal.
Tinignan siya ni Nanay Tsismay, sabay sabing:
“Ang hindi nagtatanong, nauuntog sa sariling katangahan. Minsan, ang pangit ay hindi lang panlabas — kundi paniniwala.”
Napahinto ang matanda.
Hindi dahil sa init ng Kamote-Q.
Kundi dahil sa init ng kahihiyan.
At mula noon, naging palaisipan sa Distrito:
“Sino ang Kamote-Q ngayon?”
Ang sagot?
Yung unang nagsabi ng “Alam ko na ‘yan,”
…pero ‘di pala alam.
Kung hindi mo pa rin gets?
Subukan mong kumagat — baka ikaw na ang niluluto.
