Sa mga sandaling tahimik—doon tayo tinatapik ng buhay.
Nitóng mga nakaraan, tatlo sa ating mga kasama ang namaalam. May ilan pang dumaan o kasalukuyang dumadaan sa ospital. Mapapaisip ka: Ano nga ba talaga ang mahalaga?
Sa gitna ng pagod, gastos ng oras, lakas, at utak—lalo na sa panahon ng mabilis na pagbabago at teknolohiya—madalas kulang ang pahinga. Madalas nauna ang trabaho kaysa kalusugan. Madalas inuuna ang bayan kaysa sarili. Pero kung susuriin mo nang mas malalim, nakikita mo rin na ang mga dapat sumuporta sa lokal, ay mas inuuna ang banyaga. At ang mga proyektong para sa publiko, kadalasan pakinabang ng iilan lang.
Kung i-aayos mo ito sa isang diretsong aral:
Pagmamahal sa bayan ay mahalaga—pero kung mauuna ito sa pagmamahal sa sariling kalusugan, isip at katahimikan, nagiging pag-abuso sa sarili.
May pagmamahal diyan, oo—pero may kamalian din kung hindi ka marunong maglagay ng hangganan.
Mag-preno bago mapagod.
Magpahinga bago mapilay.
Pakinggan ang katawan bago pa ito sumigaw.
At mahalin ang sarili—hindi bilang pagtalikod sa bayan, kundi bilang pundasyon ng tunay na paglilingkod.
Sapagkat paano ka magbibigay, kung ubos ka na?
At paano ka mag-aangat ng iba, kung ikaw mismo ay bagsak na?
Ang pag-ibig sa bayan ay nagsisimula sa pag-aalaga sa sarili.
Ang tunay na serbisyo ay hindi sakripisyong nauuwi sa kapahamakan—kundi kusang-loob na tulong na bukal sa isang taong maayos ang katawan, malinaw ang isip, at payapa ang loob.
