Noong panahon ng pandemya, isa sa aming kasamahan ang naharap sa matinding pagsubok—wala siyang mahanap na ospital at kailangan niyang manatili sa bahay. Noon, mahirap makakuha ng oxygen, at nagkataon na may naitabi akong isa para sa aking ina na lubos din itong kinakailangan. Ngunit sa harap ng sitwasyon, mas pinili kong ibigay ito sa aming kasama, umaasang makakatulong ito sa kanyang paggaling.
Sa awa ng Diyos, nalampasan niya ang hamon. Ngunit habang lumilipas ang panahon, napag-uusapan kung paano tila nagbago ang kanyang pananaw sa buhay. Sa halip na maging mas maunawain, mas pinili niyang maging mapanakit sa iba. Naririnig ko ang mga kwento—ang matitigas na salitang kanyang binibitawan, ang mga kilos na tila lumilimot sa kung paano siya natulungan noon.
Sa kabila nito, patuloy akong nananalangin para sa kanyang pagbabago. Ang buhay ay maikli—mas makabuluhan kung piliin nating maging mabuti, magbigay ng halaga sa kabutihan, at ipalaganap ang malasakit sa iba. Napag-uusapan man ang mga pagbabago sa ugali ng ilan, mas mahalaga pa rin kung paano tayo tumutugon. Ang ating mga ginagawa ngayon ay maaaring maging gabay para sa iba, kaya mas pinipili kong magpatuloy sa paggawa ng tama, hindi para sa pagkilala, kundi dahil ito ang nararapat.
Ang tunay na aral ng buhay ay hindi kung paano tayo tinatrato ng iba, kundi kung paano tayo patuloy na pipiliing maging mabuti, anuman ang mangyari.
No comments:
Post a Comment