Kapag Nanghuli Ka ng Hindi Mapagkumbaba, Mapagkumbaba Ka Pa Rin Ba?

Laging itinuturo sa atin ang halaga ng pagpapakumbaba—sa eskwelahan, sa simbahan, sa pamilya. Pero paano kung ikaw mismo ang naninita ng iba dahil sa tingin mo ay kulang sila sa pagpapakumbaba? Masasabi mo pa bang ikaw ay mapagkumbaba?

Isipin natin ito: may isang taong ipinagmamalaki ang kanyang mga nagawa, tapos may isa namang taong biglang sumita—"Masyado kang mayabang, dapat matuto kang magpakumbaba." Ngunit hindi ba ang ganitong paninita ay isa ring anyo ng pagmamalaki? Para bang sinasabi mong ikaw lang ang tama, at ang pagpapakumbaba ay isang patimpalak na ikaw ang dapat manalo.

Sa totoo lang, tunay na kababaang-loob ay hindi nangangailangan ng paninita. Ang isang taong talagang mapagkumbaba ay hindi na kailangang ipamukha sa iba na hindi sila ganoon. Dahil ang tunay na pagpapakumbaba ay tahimik, hindi mapanghusga, at hindi kailangang ipagsigawan.

Kaya sa susunod na makakita tayo ng taong tila ipinagmamalaki ang kanyang tagumpay, tanungin natin ang ating sarili—kinakailangan ba talaga natin siyang sitahin, o baka naman ito'y pagkakataon para unawain at hayaang matuto siya sa sarili niyang paglalakbay? Dahil baka sa pagpuna natin sa iba, tayo mismo ang nawawalan ng tunay na kababaang-loob.